jueves, 2 de septiembre de 2010

Risotto de ceps con langostinos y alcachofas baby




Hoy no sé porqué pero estoy algo melancólica y me ha venido a la cabeza mis abuelas y sus comidas, adoro el arroz... siempre me ha gustado...exceptuando el arroz con leche, el resto de arroces me ha encantado desde muy pequeña. Ha sido uno de mis platos favoritos...y los arroces de mis abuelas y de mi madre, siempre han sido deliciosos, los prepararan como los prepararan. Pero sólo conservo la forma de preparar el arroz de mi madre (que supongo es la de mi abuela materna) que es siempre bueno, da igual si lo hace con pollo, con costilla, con marisco...y las paellas son siempre buenas!! las mejores...esa es mi opinión...claro..

Mis abuelas cocinaban muy bien, pero la paterna .... la paterna es recordada como una gran cocinera y siempre me comparan con ella...pero lo suyo si tiene mérito..cocinar con pocos medios y pocos ingredientes, no puede compararse con los recursos y la cantidad de ingredientes de los que yo dispongo ahora.

Mi abuela Joaquina, cocinaba unas sopas de patata...que aún consigo recordar su sabor y su aroma...ese aroma que llegaba a mi habitación en los mañanas de agosto...cuando veraneábamos en el pueblo (un pequeño pueblo de Cáceres)...patata, pan, cebolla, ajo, pimentón...no recuerdo que más llevaba...y no consigo a nadie de la familia que sea capaz de recordarlo...me da pena no haber podido pasar más tiempo con ella charlando sobre recetas, pero supongo que en ese momento no se me ocurrió pensar que eso era prioritario..Además ella tampoco le gustaba que estuviéramos en la cocina, no sé si por recelo de compartir sus recetas, porque prefería estar sola en la cocina, por falta de costumbre..

Como echo de menos que ella hubiera tenido un recetario de cocina...y que esas recetas hubieran quedado en el legado familiar...

Bueno, no quiero ponerme triste...porque de lo que se trata es de compartir una receta que si que quiero que quede en mi legado familiar...y de amistad. Una receta de risotto que yo hago ya desde hace un tiempo y que he tenido el gusto de compartir en varias ocasiones con una amiga muy querida y cercana, que está cerca en proximidad y también porque está siempre que la necesito (Gracias Núria) ...

La receta es exquisita, por la intensidad de las setas deshidratas que guardo como oro en paño y que están a punto de finalizar..., unos ceps que compré en Castellterçol y que cuando se me acaben me veo haciendo un pedido a Manel ... y además los langostinos le dan ese toque a mar...y también le añado estas alcachofas baby que son tan suaves y exquisitas...bueno, que el risotto es absolutamente delicioso y se tarda muy poco tiempo en prepararlo. Los mar y montaña son siempre un éxito garantizado...


Ingredientes (4 personas)

  • arroz arborio (1 vasito por persona)
  • ceps u otras seta deshidratada
  • alcachofas baby congeladas (mercadona)
  • 4 langostinos por persona
  • 1 litro de caldo de verduras ( o casero o un buen caldo de verduras envasado)
  • caldo de hidratar las setas
  • 1 cebolla grande
  • 1 vaso de vino blanco
  • aceite de oliva
  • sal
  • pimienta recién molida
  • parmesano
Elaboración

Ponemos el caldo de verduras a calentar en una cacerola grande.

Hidratamos las setas en un bol con agua.

Picamos la cebolla bien fina.

En una cacerola ponemos 4 cucharadas de aceite, cuando esté caliente añadimos la cebolla picada. Rehogamos a fuego medio la cebolla para que no se queme. Removemos bien, hasta que esté dorada, cuando empiece a estar transparente. Añadimos el arroz.

Removemos el arroz para que no se queme.

Añadimos entonces el vino blanco y dejamos que se evapore.

Una vez evaporado, añadimos caldo hasta justo cubrir el arroz. En este momento añado las setas y las alcachofas.

Dejamos que el arroz vaya absorbiendo el caldo, y de vez en cuando vamos removiendo el arroz.. Cuando se vaya quedando sin caldo, se añaden otros dos cazos de caldo caliente.

Añadimos los langostinos en los últimos ocho minutos de cocción del arroz.

Este arroz tarda unos 18 minutos aproximadamente en estar cocido.

Cuando esté practicamente cocido, y quede algo de caldo, es cuando añadiremos el queso parmesano rallado.

Yo se lo pongo al gusto, cuando veo que el arroz está suficientemente cremosito. No me gusta ponerle mantequilla, porque con el queso ya coge el aspecto brillante y suficientemente cremoso y así no queda tan pesado.

Apartamos del fuego y dejamos reposar. A disfrutar con una copita de vino !!


33 comentarios:

  1. Oooooohhhh, como el risotto de la mia mamma, jajajaja es que me revienta ese anuncio pero esto seguro que está que te mueres de gusto

    ResponderEliminar
  2. Fantásticos los risottos, yo lo hago también igual, a veces añadiendo tomates secos también rehidratados, y uso incluso el agua de rehidratar los ceps para alegrar el caldo de verdura y que tengan aún más sabor.

    Hace dos o tres días he publicado una receta llamada FISOTTO de hongos en el que hice este mismo preparado, pero usando fideitos en lugar de arroz, y es sorprendentemente bueno, por si te apetece verlo en lazyblog.net.

    Un beso

    ResponderEliminar
  3. Recorte, yo también me cabreo cada vez que veo el anuncio de marras...menudo risotto de pacotilla jajaja...Este está de muerte...seguro que te encantaba!!! Además este lo puedes comer también con los puntos...Ya te explicaré..

    Paco, es que además un día asistí a un curso con unos chefs italianos y es así como lo preparaban. Es rico, y además que no se tarda nada en prepararlo. Tienes razón, el otro día entre y lo vi, pero al final no pude leer tu receta y ya no me había vuelto a recordar, voy a leer tu fisotto que debe ser más rápido.

    Besos

    Núria

    ResponderEliminar
  4. Madre miaaa que rico a la proxima , me apunto a comer.un beso.

    ResponderEliminar
  5. Este risotto esta de muerte lenta lenta!!....es que los ingredientes de este rissotto son riquisimos.....Abrazos, Marcela

    ResponderEliminar
  6. Pues los risottos y yo somos más que amigos, nos encantamos! el tuyo se ve exquisito, me gusta la manera de prepararlo, un abrazo.

    ResponderEliminar
  7. Capisi, cuando haga el próximo te aviso!!

    Marcela, es tal y como lo describes...jeje. Un abrazo.

    Sara...entonces te pasa lo mismo que a mi. Tienes entonces que probarlo. Un abrazo.


    Núria

    ResponderEliminar
  8. Això dels sabors de la memòria són elements vitals que costen retrobar de vegades. A mi tampoc no m'agrada gens (però gens!!!) l'arròs amb llet. És pensar-hi i em vénen basques. És com una mena d'empastre de textura i sabor poc definibles. I ja demane disculpes als qui els agrade...
    El teu risotto t'ha quedat de restaurant!!! Quina pinta que fa!!! Amb eixos ceps, llagostins i carxofetes tant saborosos. MMMMMM!!!! Jo no era massa dels risotos perquè, justament, em recordaven una mica l'arròs amb llet. Però de fa un temps m'agraden molt. Aquest teu me l'apunte!!!

    ResponderEliminar
  9. Francesc, jo crec que a mi em passava igual...i era aquest risottos que li possaven massa mantega i formatge..o fins i tot nata, que no se li ha de possar...Però jo li he trobat el punt...i a mi m'encanta!! Aquest l'has de provar...i a la caçola de ferro si el fas...ja veuràs que bó, però necesitaràs molt de caldo...jeje.

    Petons
    Núria

    ResponderEliminar
  10. Només puc dir que té una pinta deliciosa. Es un plat típic de diumenge per fer un bon dinaret en parella o amb amics. Mil gràcies per compartir-lo! De ben segur que ara quedarà per sempre a la memòria de tots nosaltres. Un petó!

    ResponderEliminar
  11. La copa de vino será un blanco que tengo por aquí guardado para ocasiones especiales, porque con esta receta me has dado en todo lo alto, arroz y setas, yum, yum... :D

    Por cierto, supongo que ya te habrás dado cuenta, pero Photobucket te la está jugando.

    Y arriba con ese ánimo, monina, a ver qué va a pasar aquí, que mañana es viernes y no se puede estar triste. ;)

    Un beso, sé muy feliz. ;)

    ResponderEliminar
  12. Olga, espero que un diumenge el disfrutis en parella o en qualsevol altre companyia a la meva salut!! petons.

    Querida Max, como me alegra haber acertado tan de pleno con esta receta, que disfrutéis de ella y de ese buen vino!!

    Jejeje..no me había dado cuenta de ese fallo, hace un rato no pasaba...a ver como lo soluciono...jaja

    No era desánimo, sólo algo de melancolía...

    Besos....y lo mejor para tí también.:)

    Núria

    ResponderEliminar
  13. Quina pinta més fabulosa que te aquest rissotto! I la cuina de les yayas, ainssss, que bona, Petonets

    ResponderEliminar
  14. Nuria, una pregunta: ¿cuándo agregas los langostinos, las setas y las alcachofas? Es que creo que no lo veo en el desarrollo de la receta, y con la pinta que tiene el resultado final, no puedo esperar para hacerla en casa!!

    ResponderEliminar
  15. Maia, gracias guapa!!! como estás..!!

    Alicia, jajaja...me he despertado con una llamada de un amiga que me preguntaba lo mismo que tú...lo acabo de poner en la receta...jejeje. Sorry...que desastre.. Besitos.


    Núria

    ResponderEliminar
  16. hUM!!!!!! m'estic relamiendo els bigotis com una gata, en sembla que em faré aquest platillo avui per dinar.
    Mil petons!

    ResponderEliminar
  17. Que rico Núria!! a mi también me encanta el arroz y el que menos el arroz con leche, a mi no se me dan especialmente bien así que tomo nota.
    bss guapa

    ResponderEliminar
  18. Que pedazo de foto Nuri, fíjate que incluso no me gustando los risottos por llevar queso (no me gusta ninguno..) hasta me ha apetecido por la estupenda pinta que tiene........

    Besinos cielo.

    PD: En la cabecera del blog donde pones RECETAS Y PANES, yo lo resaltaría más el color para que se vea bien pues al menos yo no lo leo si no lo paso con el ratón... ;)

    ResponderEliminar
  19. Maragda...jaja...Espero que l'hagis pogut fer, i t'hagis relamit bé els bigotis...jeje

    De nada Alicia, faltaría más!!

    Ly, no me creo que no se te den bien..prueba con este receta ya verás que bien sale!!

    Carmen, prueba sin queso...removiendo y removiendo bien, ponlen en lugar del queso unos pegotitos de mantequilla y ya verás que cremosito te queda.
    Es cierto lo de los índices, pero está sin acabar...a ver si hoy conseguimos arreglarlo. Gracias.


    Besos a todos!!

    ResponderEliminar
  20. Que rico risotto, se ve muy cremoso y es que son tan agradecidos que con cualquier ingrediente siempre salen bien.

    Besos!
    Ana de: 5 sentidos en la cocina

    ResponderEliminar
  21. Esto tiene pinta de estar muy muy rico, pillo nota!

    Besitos guapa!

    ResponderEliminar
  22. Un risotto de lo más jugoso, voy a probarlo en casa: nos va a encantar!

    ResponderEliminar
  23. No viene mal ponerse melancolica de vez en cuando, lo que no me puedo creer es que no te guste el arroz con leche... :)
    Mu buen plato y una presentacion muy buena!
    Un besito

    ResponderEliminar
  24. Ana, cierto...de hecho en un curso al que fuí los chefs italianos nos dijeron que los risottos en italia eran un plato de aprovechamiento y se podían hacer con cualquier cosa, incluso se hacían dulces con fresas y con chocolate!!

    Joana, espero que lo pruebes!!

    Visc a la cuina, que los disfrutéis!!

    Marymary, verdad que no...de vez en cuando viene bien la melancolía y pensar en los seres queridos que ya no están...No, no me gusta el arroz pasado...jeje. Pero este está absolutamente delicioso, te lo recomiendo.


    Besos a todos!!

    Núria

    ResponderEliminar
  25. Qué afortunados son los añorados, quien sabe si alguna vez alguien escriba sus recuerdos sobre nosotras!.. si eso sucede sólo con una persona creo que tendremos que sentirnos afortunadas, estemos donde estemos.
    Seguro que tu abuela Joaquina (que nombre más lindo!) hoy se está sintiendo muy orgullosa de ti y de todo lo que has logrado Cariño!.
    Sin duda alguna uno de los platos más ricos que te he visto hacer y que espero probar algún día, preparado por tus manos y amalgamado con todos los secretos de tu abuela.
    Un abrazo amiguita!

    ResponderEliminar
  26. Qué delicia! lo estoy viendo y me está entrando un hambre!! Riquísimo y muy bien presentado.

    besitos guapa

    ResponderEliminar
  27. Núria corazón... las sopas de patata es una de las recetas que tengo previstas publicar para este invierno. Tengo que llamar a mi madre porque hay un toque especial que le daba mi abuela que siempre se me olvida..
    El risotto...¡¡mamma mía!!... El tuyo claro. Yo lo hago parecidíiiiisimo... con un par de toques diferentes pero si no hubiera esos toques diferentes comeríamos igual en todas las casas y se perdería la magia ¿verdad?... Ummm probaría tu risotto ahora mismo.
    Besotes.

    ResponderEliminar
  28. Mily, cierto es que uno nunca se muere del todo mientras se le siga recordando...y yo sigo recordando y hablando de mis abuelos, a los que añoro y recuerdo todavía...pues no hace tanto que por suerte desaparecieron...y he tenido la suerte de disfrutarlos mucho.

    Fíjate que eres la primera persona que le gusta el nombre de mi abuela...jeje. Por supuesto que me encantaría preparar ese risotto para tí, que ganas de poder cocinar juntas...lo estoy deseando cada vez más, y eso es bueno..Besos comadre!

    Gitanilla, es que está diciendo cómeme....es tan rico el risotto y así tan de cerca...verdad?? jeje. Besos

    Pike.....ains madre!! publícame esas sopitas de patata...que aunque no sean exactas a las de mi abuela..te las voy a copiar!! seguro que las comeré una vez y no volveré a repetir en mucho tiempo...pero es que las echo de menos..y más que nada es la melancolía de ese aroma y de mi abuela, para que voy a negarlo!!! Me alegro que te haya gustado mi risotto que no el de la mia mamma que ella no lo prepara jajaja.. Besos gordos amiga.

    Núria

    ResponderEliminar
  29. Quina entrada més entranyable...no saps com m´he identificat amb les teves paraules, jo cuinava amb la meva besàvia i també m´empenedeixo de no haver apuntat les seves receptes...aquest arròs ha de ser ben bo i la presentació de luxe...petonets

    PD que guapa la nova foto!!!

    ResponderEliminar
  30. Nuria,

    Que exquisita receta, me encantan las alcachofas y esta manera se me hizo muy especial y delicada

    ResponderEliminar
  31. Qué rico... regreso y me encuentro con esta delicia mmmnnnn.... Sabes, yo tengo la suerte de conservar algunas recetas, esas que tengo que traducir a pesos normales y que estaban en libras, cuarterones y demás... pero todavía no he tenido tiempo y no me he puesto... los recuerdos de la infancia siempre hacen que todo sepa mejor, huela mejor y alimente más ;)... besitos

    ResponderEliminar
  32. Mª José, vas conèixer la teva besàvia...quina sort i a sobre vas cuinar amb ella!! Es una pena no tenir aquelles receptes. M'en alegro que t'hagi agradat el meu risotto..

    Pilar, de verdad que sí pruebalo porque queda un arroz suave, y delicioso.

    Quo, pues aquí estoy presentando arrocito..Si que me acuerdo que tienes esas recetas, cuando tengas tiempo te tienes que poner con ellas...jeje. Es cierto, verdad que cuando tenemos buenos recuerdos, se nos queda lo mejor...y toda sabía y olía mejor??!!

    Besos
    Núria

    ResponderEliminar

Muchas gracias por seguirme, leerme y por comentar. Siempre hace muy feliz!


No participo en memes y premios, pero siempre se agradeceerá.

Si tienes cualquier consulta o duda sobre la preparación, no dudes en hacerla.. que ahí estaré para contestarla.

Muchisimas gracias, otra vez,por tu tiempo.